Vandaag is alweer de laatste dag van de therapie. De afgelopen twee weken zijn voorbij gevlogen! Elke ochtend zijn we om 6.30 uur opgestaan om op tijd te zijn bij het Sea Aquarium voor de therapie. En elke ochtend is het weer spannend geweest hoe Celeste wakker wordt, hoe ze eet, en of ze fit genoeg is om te oefenen.
Nou vandaag is ze een zonnestraaltje. Ze heeft ontzettend veel zin om te gaan. Bij het ontbijt gaat het broodje ei, dat ze gekozen heeft via haar iPad, als zoete koek naar binnen.
Ze heeft speciaal voor vandaag het nieuwe t-shirt aan dat ze van John en Marcha, de ouders van Jens en de drijvende krachten achter Stichting Jens, heeft gekregen. Het shirt zit haar als gegoten en haar naam staat er ook nog eens op!
Als Patrick en Marie vandaag komen aanlopen om Celeste voor de therapie op te halen, steekt ze enthousiast haar armen naar Patrick uit om opgetild te worden. Tijdens deze twee weken hebben we dit nog niet eerder gezien. Ze wil dus heel graag met hem mee. Nadat er in de oefenruimte weer getraind is met staan, en communiceren via de tablet, is het alweer watertijd.
Het is spannend op het dock: de dolfijnen, Bonnie, Nubia en Chabelita klitten weer eens erg aan elkaar. Chabelita is de eerste die besluit dat het toch wel gezellig is met Celeste, en meldt zich aan het dock voor de sessie.
Vandaag gaat het heel goed; ze zwemmen rustig hun rondjes, en Celeste is met haar tong uit haar mond van inspanning heel geconcentreerd bezig. Bij de snelle rondjes is ze super alert; ze vindt het prachtig! Ook wordt er weer geoefend met de bal en de ringen; ze pakt vandaag helemaal zelfstandig de ring van de snuit van Chabelita.
De laatste 10 minuten van de sessie mogen wij als ouders ook op het dock komen. Wauw! Het is echt een hele andere beleving vanaf het water. De dolfijn is met haar 2 meter 70 en 175 kilo heel indrukwekkend van zo dichtbij.
Chabelita zwemt rustig langs en laat zich door ons aaien. Het valt op hoe apart de dolfijn aanvoelt. (Voelt een beetje als een natte paprika.) We krijgen zelfs nog een kus van haar. We snappen wel dat Celeste bijna elke dag zo genoten heeft! Als ze vandaag uit het water gaat, protesteert Celeste flink: hé, dat is niet de bedoeling! Alsof ze helemaal door heeft dat vandaag toch echt de laatste keer is.
Tijdens het eindgesprek van vandaag evalueren we samen met de therapeuten in welke mate de doelen zijn behaald. We zien wel degelijk dat de focus en concentratie van Celeste vooruit zijn gegaan, maar het is moeilijk om nu al direct te zeggen in hoeverre dit doel is behaald. We zien wel dat Celeste meer gefocust met iets bezig is; ze begint een klein stapje te maken richting zichzelf vermaken en geconcentreerd met iets bezig zijn. We kunnen de komende tijd echter pas bepalen of dit doel werkelijk bereikt is.
Daarnaast is er hier elke dag geoefend met lopen en staan. In Nederland doen we dit onder begeleiding van de fysio Linda. We zien een duidelijk verschil in de lengte van de ondersteunde stappen, en ze houdt het nu langer vol. Ze geeft soms aan dat ze uit de wagen wil, en ze wil nu echt ondersteund worden om ergens naartoe te gaan. Het lijkt in ieder geval wel of haar zelfvertrouwen is gegroeid.
Ook is er elke dag geoefend en gemodelleerd met Proloquo2go, waarmee we thuis overigens ook al werken. We zijn weer met de neus op de feiten gedrukt, dat we hier mee door moeten blijven gaan, wat niet altijd makkelijk is, we moeten daar veel geduld voor opbrengen, omdat je meestal niet meteen een reactie krijgt van Celeste. Ze houdt zich, ondanks dat ze in het algemeen nog geen duidelijke respons geeft, wel met de iPad bezig, en is er erg in geïnteresseerd.
Wat verder opvalt, is dat Celeste al heel goed meehelpt als ze aan- en uitgekleed wordt. We moeten eraan denken dat we blijven benoemen wat we doen en wat we van haar vragen; zorgen dat we haar overal bij betrekken en haar dan (bv. door haar hand met onze hand te ondersteunen) begeleiden om zo veel mogelijk dingen zelf te laten doen.
De tips die we krijgen om voort te borduren op de therapie, geven ons bevestiging dat we al goed met Celeste bezig zijn, zowel thuis als op school. Het is echter een kwestie van een lange adem; bij Celeste komt alles duidelijk veel trager binnen, en ze verwerkt dit ook nog eens aanzienlijk trager dan een gemiddeld kind. Maar dit betekent dus niet per se dat ze iets niet weet of niet begrijpt.
De therapie zit er nu dan echt op. Of toch niet...? Ricarda (de hoofdtherapeut) komt ons namelijk vertellen dat er morgen toch nog ruimte is om de gemiste therapie van afgelopen dinsdag in te halen. Als we willen, kan Celeste vlak voordat we morgen naar de luchthaven gaan nog een sessie in het water doen met de dolfijn.
Nou dat willen we wel! Alleen is er geen assistente, dus mama wordt gepromoveerd! Wellicht een interessante carrièreswitch?